ΑΓΙΆΣΟΣ ΛΕΣΒΟΥ- ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΎ ΟΙΚΙΣΜΟΥ

Μερικές από τις φωτογραφίες που έβγαλα χθες το μεσημεράκι.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

Ένα καλοκαίρι ίδιο με τα προηγούμενα ξεκίνησε. Ήρθαμε πάλι στο νησί μας να περάσουμε, όσο πιο όμορφα και ξένοιαστα μπορούμε, τις διακοπές μας. Ανταμώσαμε τους συγγενείς μας, τους γνωστούς και τους φίλους και κλείσαμε τα ραντεβού μας για τις μπύρες τα ουζάκια και τα μεζεδάκια τους.

Κατεβαίνοντας προς την αγορά από το Σταυρί, συναντάμε τον Άγιο Ευστράτιο ή Άγιου Στράτ, ή after, όπως ονομάζει η νεολαία του χωριού τον προαύλιο χώρο στο μικρό εκκλησάκι. Εκεί μαζεύονται τα καλοκαιρινά βραδάκια μικρές παρέες και κάνουν τον καθημερινό τους απολογισμό, πόσους φλέρταρε η μιά, πόσους η άλλη, ποιος φίλησε πια, και ποια πήγε στα απόμερα με τον τάδε. Θυμούνται τους τέως και συζητούν για τους νυν και άλλα διάφορα, μέχρι να πάει η ώρα 3 και μισή τα ξημερώματα, και να το διαλύσει η όμορφη παρέα.

Ένα κερί στον Άγιο, να μας έχει γερούς, και όπως λέει μια θεία μου,

να ξημερωνόμαστε καλά και να βραδιάζουμε καλά.

Η είσοδος του Αγίου

Ο Ταξιάρχης αποκαλούμενος Άη Στράτης (από το Στρατηλάτης)

Μετά τον Άγιο Ευστράτιο

συναντάμε δυο αναπαλαιωμένα

τριώροφα σπίτια,

δείγμα της Αγιασώτικης

κατοικίας.

Κατηφορίζοντας προς την αγορά

συναντάς διώροφες και τριώροφες

κατοικίες.

Άλλες κατοικούνται

και άλλες είναι ακατοίκητες,

δείγμα της μετανάστευσης

στα αστικά κέντρα.

Αυτό που τραβά περισσότερο το μάτι τόσο του ντόπιου και πολύ περισσότερο του επισκέπτη είναι το γωνιακό διώροφο σπίτι της Γιαννούλας. Έτσι την ξέρουν όλοι, έτσι τη φωνάζουν.

Ένα σπίτι γεμάτο λουλούδια, στα παράθυρα, στα μπαλκόνια στις πόρτες, λουλούδια παντού. Τα πιο πολλά δε λουλούδια τα βρίσκει κανείς πάνω στην ίδια, στην καρδιά της, ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη, γεμάτη καλοσύνη, δεν θ΄ακούσεις απ΄τα χείλη της κακό για κανέναν, ακόμα και για τους εχθρούς της. Δεν θα παραλείψει ποτέ να πει τον καλλίτερο λόγο για την ευεργέτιδα της, τη γυναίκα αυτή που της άφησε αυτό το μικρό ζεστό και όμορφο σπιτάκι, σαν την καρδιά της, για ένα απλό και μόνο λόγο, γιατί η Γιαννούλα την πρόσεξε και την περιποιήθηκε στα στερνά της, σαν να ήταν μάνα της και καλλίτερα ακόμα.